Dla jednych wciąż niezapomniany idol, dla innych pan od wywijania pięściami i zwierzęcych wrzasków. Bruce Lee, aktor i mistrz kung-fu do dziś działa na wyobraźnię i budzi emocje. To co najważniejsze w jego artystycznej karierze wydarzyło się w ciągu zaledwie trzech lat (1970-1973). Wystąpił w czterech filmach, zaczął kręcić piąty i nagle zmarł. Trudno dziś wyrokować jak potoczyłaby się jego kariera, gdyby nadal żył. Ale sukcesy jego następców: m.in. Chucka Norrisa, Jean-Claude Van Damme’a, a zwłaszcza Jackie Chana i Jeta Li pozwalają sądzić, że Bruce byłby teraz wielkim gwiazdorem. Jaki był i dlaczego nagle zmarł 20 lipca 1973 roku będący u szczytu sławy Bruce Lee?

Wejście Małego Smoka
Przełomem w historii filmów kung-fu było spotkanie producenta Raymonda Chow z Bruce'm Lee, które miało miejsce w Hongkongu w 1970 roku. Ale zanim do tego doszło Bruce Lee przeszedł długą i krętą drogę do sławy.

Bruce Lee (Lee Yeun Kam) urodził się 27 listopada 1940 roku w San Francisco. Według chińskiego kalendarza rok 1940 był Rokiem Smoka. Stąd się wzięło przezwisko „Mały Smok” jakim obdarzono później Bruce’a Lee. „Mały” - ze względu na niski wzrost i drobną sylwetkę.
W wieku 6 lat Bruce zadebiutował w filmie. W sumie do wyjazdu z Hongkongu w 1958 roku wystąpił w ponad 20 obrazach. Były to czarno-białe filmy o problemach młodzieży. Lee najczęściej grał małego, zadziornego chłopaka, który potrafił rzucić się z pięściami na kolegów, a nawet na dorosłego. Później wcielał się w role naiwnych romantyków albo młodych buntowników w stylu Jamesa Deana.

Naukę walki zaczynał mały Bruce od tai chi chuan, którego uczył go ojciec. Potem pobierał lekcje u kilku mistrzów stylu wing chun (wing chan, wing tsun). Najwięcej nauczył go mistrz Ip Man, który bardzo szybko zorientował się, że Bruce ma wielki talent. Ip Man poświęcił mu wiele czasu, kładąc także nacisk na przemianę charakteru młodego, zadziornego chłopaka. Innym nauczycielem był Siu Hon Scing. Bruce zaproponował mu, że za naukę będzie płacił lekcjami tańca cza-cza. Lee świetnie tańczył i w 1958 roku wygrał w Hongkongu turniej cza-czy.

W Stanach Zjednoczonych Bruce Lee studiował na Wydziale Filozofii. Wkrótce zaczął uczyć grupę znajomych studentów sztuk walki. Była wśród nich niska, drobna dziewczyna z długimi blond włosami. Miała 19 lat i nazywała się Linda Emery. Bruce poznał ją w październiku 1963 roku. 17 sierpnia 1964 roku Bruce i Linda pobrali się. 1 lutego 1965 urodził się syn Brandon, 19 kwietnia 1969 roku córeczka Shannon.

Bruce Lee w swojej szkole nauczał wszystkich chętnych, a więc także Murzynów, Latynosów. Nie podobało się to innym chińskim szkołom walki. Chińczycy uważali, że nie można zdradzać techniki walki, która jest ich spuścizną narodową od stuleci. Ostrzegali Bruce’a, ale on sobie nic z tego nie robił. Pewnego dnia przyszło do jego szkoły kilku Chińczyków i próbowało ustawiać wszystko po swojemu. Doszło wtedy do bijatyki z uczniami Bruce’a. Potem Lee został wyzwany na pojedynek z przedstawicielem Chińskiej Wspólnoty Kung-fu. Walczył w klasycznym stylu i pojedynek wygrał, ale przyszło mu to z dużą trudnością. To utwierdziło Bruce’a w przekonaniu, że trzeba wymyślić inny, bardziej skuteczny styl walki. W ten sposób rzucił wyzwanie tradycji.

Bruce doskonale wiedział, że we współczesnym świecie liczy się skuteczność. Wygrywa ten kto szybciej znokautuje przeciwnika. Dlatego zaczął eksperymentować ze stylami. Brał z karate, kung-fu, taekwondo, tai chi czy kickboxingu pewne kopnięcia, uderzenia czy bloki i przerabiał je w taki sposób, by były jak najskuteczniejsze; by szybko przesądziły o zwycięstwie. Najpierw eliminował zbędne ruchy, potem wprowadzał na ich miejsce lepsze, bardziej skuteczne. W ten sposób opracował własny styl jeet kune do, technikę „przechwytywania” pięści. Polegała ona na tym, że „przechwytywało” się energię ciosu (czy kopnięcia) wyprowadzonego w twoim kierunku. I o ułamek sekundy wcześniej zadawało się cios (lub kopnięcie) w odsłoniętą część ciała przeciwnika. Jeet kune do można uznać za pierwszy amerykański styl walki, mimo że powstał w oparciu o techniki azjatyckie. Bruce opisał technikę jeet kune do w książce „Tao of Jeet Kune Do”, do której wykonał własnoręcznie rysunki. Ukazała się ona dopiero po śmierci Lee.

Hollywood
2 sierpnia 1964 roku Bruce Lee wziął udział w Międzynarodowym Turnieju Karate Teda Parkera w Long Beach. Zaprezentował tam pokaz swoich umiejętności, który wzbudził aplauz publiczności i zawodników. Wyczyny Bruce’a spodobały się także Williamowi Dozier, producentowi filmowemu, który zapropnował Lee udział w serialu „Zielony Szerszeń” (The Green Hornet, 1966-1967) w reżyserii Normana Fostera i Williama Beaudine. W 1966 Lee wraz z rodziną przeniósł się do Oakland w Kalifornii. Rozpoczął pracę w filmie, a wkrótce potem otworzył szkołę walki w Chinatown w Los Angeles.

W „Zielonym Szerszeniu” Lee wcielił się w postać Kato, chińskiego kierowcy i pomocnika tytułowego bohatera, który przeżywał niesamowite przygody i rozprawiał się z przeciwnikami przy pomocy kung-fu. Dzięki serialowi „Zielony Szerszeń” mieszkańcy USA mogli po raz pierwszy zobaczyć prawdziwe chińskie kung-fu w wykonaniu Bruce’a Lee. Wkrótce to Kato stał się główną postacią dla której oglądano ten serial. O odtwórcy głównej roli, Van Williamsie, szybko zapomniano. Po roku produkcję "Zielonego Szerszenia" wstrzymano. W sumie nakręcono 30 półgodzinnych odcinków. W 1974 roku zmontowano z fragmentów serialu pełnometrażowy film.

Bruce marzył o podbiciu Hollywood. Liczył bardzo na udział w serialu „Kung-fu”, którego był pomysłodawcą. Niestety rozczarował się, do „Kung-fu” zaangażowano Davida Carradine’a, który nie miał co prawda pojęcia o sztukach walki, ale był biały. Paradoksalne, że grał w tym serialu Chińczyka. Hollywood, tak samo jak odrzucał Murzynów, Latynosów i Portorykańczyków, tak samo odrzucił Chińczyka, Bruce’a Lee. To prawda, zdolnego, ale następnego „żółtka”. Kto by ich tam odróżnił. A już na pewno nie statystyczny amerykański widz.
Lee oczywiście walczył, zabiegał o role, spotykał się z producentami, ale... No właśnie. Zagrał tylko dwa epizody. Jeden w filmie „Marlow” (1969), w reżyserii Paula Bogarta. Była to dość słaba adaptacja książki „Siostrzyczka” Raymonda Chandlera. W roli detektywa Marlowa wystąpił James Garner. Bruce Lee zagrał chińskiego gangstera, który marnie kończy; spada z dachu. Wystąpił także w epizodzie w pilotowym odcinku serialu „Longstreet” (1970).

O ile Lee nie mogł się przebić w branży filmowej, to w sztukach walki był coraz lepszy. Jego szkoła walki w Los Angeles cieszyła się ogromnym uznaniem. Bruce brał 250 dolarów za godzinną lekcję i mógł sobie wybierać uczniów. Trenował kilku aktorów, m.in. Jamesa Garnera, Steve McQueena, Jamesa Coburna, Lee Marvina a także Romana Polańskiego i słynnego koszykarza, Kareema Abdula Jabbara. Z Jamesem Coburnem się zaprzyjaźnił. To właśnie Coburn doradził Lee, by wyjechał do Hongkongu i tam spróbował zagrać w jakimś filmie.

Hongkong
Bruce wyjechał do Hongkongu w 1970 roku. Odwiedził wytwórnię Shaw Brothers i zapropnował im swoje usługi. Jednak oferta finansowa jaką słynni w Azji bracia złożyli Lee była dla niego nie do przyjęcia. Było to o tyle dziwne, że Bruce był postacią dość znaną w Hongkongu, ze względu na serial „Zielony Szerszeń”, który był tam bardzo popularny. Zaproszono go do lokalnej telewizji, gdzie Lee opowiedział o tym jak potoczyło się jego życie po wyjeździe w 1958 roku z Hongkongu do USA. Przedstawił swoją filozofię walki i dał imponujący pokaz własnych umiejętności. Pokaz ten zobaczyła żona reżysera Lo Wei. Namówiła męża i producenta Raymonda Chow, szefa wytwórni Golden Harvest, by obejrzeli występ Bruce’a. Chow był nim zachwycony. To był bardzo ekspresyjny pokaz w wykonaniu mężczyzny, który miał tylko 170 cm wzrostu i ważył 63 kilogramy.

Raymond Chow podpisał z Brucem kontrakt na dwa filmy. Pierwszym był „Wielki szef” (The Big Boss) w reżyserii Lo Wei, kręcony w Tajlandii. W filmie Lee zaprezentował zupełnie nowy styl choreografii walki: bogaty, przesadny, tryskający siłą i krwawy. Ale publiczność to pokochała.

Bruce osłabiał psychikę przeciwnika jeszcze przed rozpoczęciem pojedynku. Już jego bojowa postawa: lekko pochylona sylwetka, ugięte w kolanach nogi, rozcapierzone palce rąk niczym szpony drapieżnego ptaka, była zapowiedzią czegoś bardzo groźnego. Jeśli dodać do tego odgłosy (wycie, szczekanie, skowyt), które wydawał podczas walki, oraz jego płynny sposób poruszania się (słynny „taniec” dokoła przeciwnika), to okaże się, że taki styl walki był czymś zupełnie nowym w filmach kung-fu. Bruce atakował przeciwnika błyskawicznie i często jednym ciosem lub kopnięciem powalał go. Scena z „Wielkiego szefa”, w której zraniony nożem Bruce Lee dotyka palcami rany i potem smakuje krew ustami była wielkrotnie kopiowana w filmach (nie tylko kung-fu), także przez samego Bruce’a („Wejście Smoka”). To symboliczne „upuszczenie” pierwszej krwi było także zapowiedzią walki na śmierć i życie.

Dzięki filmowi „Wielki szef” kino azjatyckie zyskało wreszcie swego gwiazdora. Został nim Bruce Lee. Tak jak kilka lat wcześniej świat opanowała beatelmania, tak teraz Azję, a potem świat, opanowała leemania.
Bardzo szybko, jakby z marszu, z tą samą ekipą powstała „Wściekła pięść” (Fist of Fury). Tym razem jednak na planie filmowym dochodziło do spięć między reżyserem Lo Wei a Brucem. Wtedy Lee postanowił, że następny film wyreżyseruje sam. By mieć całkowitą kontrolę nad filmem „Droga Smoka” (Way of The Dragon/Return of the Dragon) założył wspólnie z Raymondem Chow wytwórnię Concorde Film Production. Spotkało się to z protestem reżysera Lo Wei, który uzurpował sobie prawo do następnych filmów z Brucem. Lee to była kura znosząca złote jaja, Lo Wei doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Reżyser usiłował przekonać Chow, że to dzięki niemu (jego żonie) Lee kręci w Hongkongu filmy, ale ani Chow ani Bruce nie chcieli słyszeć o następnym filmie z Lo Wei jako reżyserem. Tym razem Lee napisał scenariusz, stanął za kamerą i zagrał. Był to jego autorski film i kolejny sukces. Znów padł w Hongkongu rekord jeśli chodzi o oglądalność. Zdjęcia Bruce’a były we wszystkich gazetach.

Sukces Bruce’a Lee spowodował, że wielu ludzi w Hongkongu mu zazdrościło. Okazało się, że ma coraz więcej nie tylko fanów, ale i wrogów. Bardzo często zaczepiano go na ulicy czy w barze i wyzywano na pojedynek. Bruce nie był pokorny, podejmował walkę, choć nie powienien tego robić.
Przez pewien czas Bruce Lee wspólnie z Jamesem Coburnem pracowali nad projektem filmu „Cichy flet” (Silent Flute). Wytwórnia 20th Century Fox była w stanie przeznaczyć na ten film skromny budżet, ale postawiła warunek: zdjęcia miały odbyć się w Indiach. Bruce pojechał nawet do Nepalu wybierać plenery, ale w końcu do realizacji tego filmu nie doszło. Dopiero w 1979 roku Richard Moore zrealizował „Cichy flet” („Silent Flute”, znany też pod tytułem „Circle Of Iron”), według scenariusza Bruce’a Lee i Jamesa Coburna, z Davidem Carradine w roli głównej.

Jednak podczas pobytu w Nepalu, kiedy Lee oglądał buddyjskie świątynie i budowle przyszedł mu do głowy pomysł na inny film: „Śmiertelna gra” (Game Of Death). Bruce wymyślił, że każdej kondygnacji pagody będzie strzegł wojownik z innym rodzajem broni. Aby wejść na samą górę trzeba będzie wszystkich pokonać. Zaczął zbierać obsadę i rozpoczął próbne zdjęcia. W trakcie tych przygotowań producent Fred Weintraub pokazał szefom Warner Bros. filmy z Brucem Lee i przekonał ich, że trzeba z nim nakręcić film. Tym filmem było „Wejście Smoka” w reżyserii Roberta Clouse’a. Pierwotnie scenariusz nosił tytuł „Bladen Still”.

Nagła śmierć
Bruce nie doczekał premiery „Wejścia Smoka”, zmarł nagle 20 lipca 1973 roku. Miał 33 lata. Gdy informacja dotarła do gazet nikt nie chciał w to uwierzyć. Jak to możliwe? Zdrowy, w pełni sił, 33-letni mężczyzna nagle umiera? Azjatycki bohater, niepokonany, niezwyciężony, nieśmiertelny... A jednak śmiertelny. Hongkong został zaszokowany, a potem cały świat. Choć Lee nie żyje już od 35 lat nie wszyscy w to wierzą. W Malezji jest plemię, które oddaje mu cześć boską.

Na pogrzeb Małego Smoka, który odbył się 24 lipca 1973 roku w Hongkongu przybyło ponad 20 tysięcy ludzi. Żona Bruce'a, Linda pojawiła się razem z Raymondem Chow. W ostatnim okresie życia Bruce’a między małżonkami nie układało się najlepiej. Bruce po zdjęciach do filmu „Wielki szef” ściągnął swoją rodzinę do Hongkongu. Mieszkali w pięknym, białym domu na przedmieściach miasta, przy Cumberland Road 41. Jednak Bruce spragniony sukcesu całe swoje życie podporządkował pracy. Całe dnie spędzał w w studiu, spotykał się ze współpracownikami, robił próbne zdjęcia, planował następne filmy. W domu bywał bardzo rzadko. Nie podobało się to Lindzie, która czuła się obco w Hongkongu. To nie był jej kraj, ona była Amerykanką. Ale Bruce nie chciał wracać do USA. Często jej powtarzał, że tu jest jego miejsce, że to właśnie tu, w Hongkongu, a nie w Ameryce odniósł sukces. W Hollywood go nie chciano. Stosunków między małżonkami na pewno nie polepszał romans Bruce’a z aktorką Betty Ting Pei, o którym Linda wiedziała.
Po pogrzebie w Hongkongu zwłoki Bruce’a zostały przetransportowane do Seattle i tam się odbył drugi pogrzeb Małego Smoka. Przybyło około 200 osób, rodzina i najbliżsi przyjaciele: Robert Clouse, Jim Kelly, Danny Inosanto, Taky Kimura, Steve McQueen i James Coburn.

„Wejście Smoka” odniosło niespotykany sukces na całym świecie. Mało jest chyba ludzi, którzy nie obejrzeli tego filmu. Film zapoczątkował światowy boom na filmy kung-fu.

Choć Bruce umarł pozostały rozpoczęte zdjęcia do „Śmiertelnej gry”. Jednak dopiero pięć lat po śmierci Lee, w 1978 roku, Robert Clouse nakręcił ten film w oparciu o pomysł Bruce’a.

Wiele się namnożyło plotek na temat śmierci Małego Smoka. Pisano o zemście mnichów z klasztoru Shaolin, którzy zabili go ciosem „wirującej pięści”, za to, że zdradził ich sekrety. Mówiono, że Bruce musiał zginąć, aby nie wyjawił w swoich filmach tajemnic jakie przed śmiercią przekazał mu jego nauczyciel, Yip Man. Pisano o mafii, która chciała sobie podporządkować jego karierę, a kiedy Bruce się nie zgodził, zniszczyła go. Ten wątek jest zresztą przedstawiony w filmie „Śmiertelna gra”. Jak było naprawdę?

Zaraz po ukończeniu zdjęć do „Wejścia Smoka” Bruce wrócił do pracy nad „Śmiertelną grą”. Już od dłuższego czasu narzekał na silne bóle głowy. 20 lipca 1973 roku po południu Bruce razem z Raymondem Chow pojechali do mieszkania Betty Ting Pei, by porozmawiać o scenariuszu do „Śmiertelnej gry”. Betty miała zagrać w tym filmie razem z Małym Smokiem. Po pewnym czasie Chow opuścił towarzystwo i pojechał na kolejne spotkanie. Bruce i Betty zostali sami. Podobno omawiali scenariusz jednak było tajemnicą poliszynela, że od trzech miesięcy byli kochankami. W pewnej chwili Bruce źle się poczuł. Jak potem zeznała Betty Ting Pei: „Bruce narzekał na ból głowy. Poprosił o proszek. Po zażyciu powiedział, że się położy na kilkanaście minut”. Kiedy po pół godzinie nie wstał Betty poszła go obudzić, ale bez rezultatu. Zadzwoniła do Raymonda (z którym Bruce był umówiony wieczorem na kolację) i powiedziała mu co zaszło. Chow szybko przyjechał do mieszkania Betty i nie mogąc dobudzić Bruce’a wezwał lekarza. Prawdopodobnie już wtedy Lee nie żył. Doktor po krótkich oględzinach wezwał karetkę. W nocy przewieziono Bruce’a do szpitala. Reanimacja nie przyniosła rezultatów.

Jako oficjalną przyczyną zgonu artysty podano obrzęk mózgu wskutek nadwrażliwości organizmu na pewien składnik leku przeciwbólowego. Brzmi to dziwnie. Ale żeby zrozumieć, o co naprawdę chodziło musimy się cofnąć o kilka miesięcy.

10 maja 1973 roku podczas zdjęć do „Wejścia Smoka” Bruce nagle zasłabł i zapadł w śpiączkę. Uratowano go, ale lekarze powiedzieli mu, że miał dużo szczęścia. Gdyby nie natychmiastowa pomoc Lee prawdopodobnie już wtedy umarłby. Jaka była tego przyczyna? Bruce zjadł kilka liści konopi indyjskich, z których produkuje się haszysz. Okazało się, że palił także opium i marihuanę oraz eksperymentował z LSD. Twierdził, że to go odpręża. Lee od dłuższego czasu pracował jak opętany. Chciał szybko nadrobić stracone w Hollywood lata. Kręcił film za filmem, w wolnych chwilach robił próbne zdjęcia, pracował nad scenariuszami, ustawiał choreografię walk, słowem, był bez przerwy zajęty. Prawie w ogóle nie sypiał. Żaden organizm, nawet tak silny jak Bruce’a, nie był w stanie tego znieść. Chcąc zachować formę, Lee zaczął brać narkotyki. Kiedy zapalił skręta z „trawką” uspakajał się, odprężał, znów mógł pracować. Prawdopodobnie pierwszy kontakt Bruce’a z narkotykami miał miejsce w Hollywood podczas kręcenia „Zielonego Szerszenia”.
Zaniepokojony zdarzeniem z 10 maja 1973 roku Lee wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Tam po serii badań nie potwierdzono ostrzeżeń lekarzy z Hongkongu. Powiedziano mu, że jest w świetnej formie, że ma ciało 20-latka. Uspokojony Bruce wrócił na plan „Wejścia Smoka” i znów zaczął brać narkotyki. Tak więc prawdziwą przyczyną śmierci Bruce’a stały się narkotyki i kompletne wyniszczenie organizmu.

Kłamstwa i skandale
Pierwszy skandal wybuchł, kiedy Linda okłamała dziennikarzy. Powiedziała prasie, że Bruce zasłabł w ich domu, zmarł zaś w szpitalu. Dziennikarze szybko dowiedzieli się jak było naprawdę i na łamach gazet zaczęto rozpisywać się o Brusie i Betty Ting Pei.

Następny skandal miał miejsce, gdy do mediów przedostały się informacje, że Bruce brał narkotyki. Zarządzono dochodzenie, przeprowadzono sekcję zwłok i wydano oficjalne (znane nam już) orzeczenie. Wynikało z niego, że Bruce zmarł w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Ale gdyby przyjąć ten werdykt za prawdziwy, to okazałoby się, że miliony ludzi są w niebezpieczeństwie, bo zażywają popularny przeciwbólowy specyfik.

Nie mówiło się o tym oficjalnie, ale sekcja zwłok wykazała w organiźmie Bruce obecność śladów haszyszum i marihuany. A więc aktor musiał w mieszkaniu Betty Ting Pei oprócz lekarstwa zażyć narkotyki. Dlaczego zatem zafałszowano okoliczności śmierci Małego Smoka?

Czy chodziło o dobre imię idola milionów widzów? O sławę największego azjatyckiego bohatera? O wyciszenie skandalu? Tak, na pewno. Głównie jednak chodziło o pieniądze. Bruce Lee miał wykupioną polisę na życie. Gdyby stwierdzono, że zmarł na skutek przedawkowania narkotyków, jego rodzina nie dostałaby ani grosza. A chodziło o, bagatela, milion dolarów. Jak widać, oficjalna przyczyna zgonu nie mogła być inna.

Indagowana przez dziennikarzy Betty Ting Pei uparcie nie przyznawała się do romansu z Brucem. Twierdziła, że byli tylko przyjaciółmi i że feralnej nocy pracowali nad scenariuszem. Jednak w 1976 roku zagrała w filmie „Bruce Lee i ja” (Bruce Lee And I), który opowiadał o romansie Bruce’a Lee z... Betty Ting Pei. Podobny film „Bruce Lee: Ostatnie dni, ostatnie noce” (Bruce’s Lee: His Last Days, His Last Nights) również z Betty Ting Pei powstał w 1979 roku. Dopiero 10 lat po śmierci Bruce’a Lee, w 1983 roku, Betty Ting Pei udzieliła wywiadu w telewizji i opowiedziała o feralnej nocy 20 lipca 1973 roku. Jednak stanowczo zaprzeczyła jakoby Bruce Lee zmarł w trakcie odbywania z nią stosunku płciowego.

Dziedzictwo
Wpływ Bruce’a Lee na rozwój filmów kung-fu był bezprecedensowy. W jego osobie kino azjatyckie zyskało pierwszego gwiazdora znanego na całym świecie. Bruce Lee przywrócił Chińczykom godność. Chińczyk z jego filmów przestał być wiecznie kłaniającym się usłużnym przygłupem z długim warkoczem. Stał się wojownikiem, który w pojedynkę potrafi rozprawić się z grupą napastników.

Mały Smok spopularyzował sztuki walki. Mnóstwo ludzi zaczęło trenować kung-fu, karate czy taekwondo, gdyż widzieli jego filmy i byli nim zafascynowani. Kilku popularnych aktorów (m.in. Jean-Claude Van Damme, Gary Daniels) przyznaje się oficjalnie do tego, że inspiracją dla ich drogi twórczej był Bruce.

Jego niespodziewana śmierć podwyższyła tylko stopień zainteresowania filmami kung-fu na całym świecie. Producenci na gwałt zaczęli rozglądać się za następcami Małego Smoka. W krótkim czasie namnożyło się Bruce’ów: Le, Lea, czy Lie, z których największą sławę zyskał Bruce Li (prawdziwe nazwisko Ho Chung Tao). Zagrał m.in. w „Wyjściu smoka, wejściu tygrysa”, „Wściekłej pięść 2”, „Enter The Panther”.
Powstawały także animowane filmy, których bohaterem był Bruce Lee. Nawet Umberto Lenzi, włoski reżyser, który kręcił wszystko, co się nawinęło pod rękę (filmy wojenne, sensacyjne, przygodowe, horrory, spaghetti westerny), nie mógł się oprzeć legendzie Bruce’a Lee i w 1976 roku zrealizował film „Bruce Lee Fights Back From The Grove”. Legenda w tym wypadku miała oczywiście wymiar ściśle finansowy. Film miał zarobić jak najwięcej pieniędzy. Żeby więc mógł się lepiej sprzedać w Azji, Lenzi podpisał go pseudonimem Doo Yong Lee, a do głównej roli zaangażował mężczyznę używającego nazwiska Bruce K.L. Lea.

Bruce Lee stał się taką samą legendą jak James Dean, Elvis Presley i Marilyn Monroe. Kolejne pokolenia odkrywają jego filmy i fascynują się jego postacią.

Sławomir Zygmunt

Przeczytaj także Jackie Chan: tańczy i kończy
Wuxia, sztylety i wielka miłość. O filmie "Dom Latających Sztyletów"

Fragmenty książki Sławomira Zygmunta "Bruce Lee i inni. Leksykon filmów wschodnich sztuk walki"

Copyright by Sławomir Zygmunt