Zrobiło się akwarelowo. Chyba na osłodę natura daje jesienią tyle złota, żółci i czerwieni. Żeby można się było nakarmić energetycznymi kolorami na nadciągający czas szarości. Jeśli starość mierzyć niechęcią do zimy, to ja już jestem staruszką, bo coraz gorzej znoszę chlapę, ciapę, łyse drzewa i ciemności o trzeciej po południu. Póki więc jeszcze słońce przebija się przez chmury i jesienne mgły, które zresztą są tak cudnie impresjonistyczne, otwieram oczy najszerzej jak tylko o tej porze roku potrafię.

Istnieje tylko październik, ze swoją ciepłą, otulającą paletą kolorów. Żółty to ponoć kolor uwodzenia, twórczości, mądrości i komunikacji. Pomarańczowoczerwony pobudza, jest namiętny, zachęca do jedzenia i towarzystwa.  Czerwony to kolor dawania, ma jednak w sobie energię i miłości, i gniewu. Podgrzewa uczucia i podnosi ciśnienie. Brązy są symbolem trwałości, niezawodności i stabilności. Złoto to znak bogactwa i zapowiedź lepszych czasów. Ktoś tu mówił o trudnej jesieni? Chyba cierpi na achromatopsję*.

*Choroba objawiająca się ślepotą barw.

Anna Ławniczak,
redaktor naczelna