A w filmie zagrały gwiazdy: Liam Neeson, Christina Ricci i Justin Long. Autorem zdjęć jest wybitny operator John Mathieson, laureat oscarowych nominacji za „Gladiatora” i „Upiora w operze”. Jak Ci się udało zebrać taką obsadę?
To zasługa scenariusza. Dlatego zostaje się aktorem, żeby grać ciekawe, trudne role. Wszystko poszło oficjalną drogą: scenariusz przeczytali agenci, bardzo im się spodobał. Wysłali go do Liama Neesona i innych aktorów. Nie musiałam o nic zabiegać. Do wszystkiego doszłam sama, ciężką pracą talentem i wiarą w opowiadaną historię. I mimo że byłam debiutantką, znalazłam się w komfortowej sytuacji – musiałam odmówić ról wielu aktorom.

Komu na przykład?
Jennifer Connelly, Naomi Watts, Geoffrey’owi Rush, Timowi Roth. Obsada w Hollywood jest niezwykle ważna, to podstawa. A ja mogłam wybierać! Jednak nawet najlepszy scenariusz nie oznacza, że ten kto go napisał, potrafi reżyserować. Więc ci aktorzy chcieli zobaczyć, co dotąd zrobiłam. „Pâté” bardzo im się spodobał! Rozmawialiśmy o tym później na spotkaniach. Z Liamem Neesonem aż cztery godziny, tak świetny od razu nawiązaliśmy kontakt! Na planie nazywał mnie generałem i robił dokładnie to, o co go prosiłam. Nawet przez moment nie dał mi odczuć, że jest gwiazdą. Traktował mnie bardzo partnersko. Ale musiałam udowodnić, że potrafię pracować, że wiem co robię jako reżyser. Każdy z tej aktorskiej trójki reprezentuje inną osobowość, inny styl pracy. Liam jest „teatralny”, kocha próby, buduje postaci z detalu.

A Christina Ricci?
To aktorka intuicyjna, ona staje się postacią. Liam po zakończeniu zdjęć wychodzi do domu, zostawiając postać na planie. A Christina jest nią przez cały czas kręcenia filmu. Christina była zachwycona naszą komunikacją na planie. Najmniej znany z tej trójki w Polsce jest Justin Laong. W Hollywood to obiekt westchnień płci pięknej. Chłopięcy, spontaniczny, kocha improwizację. Grywa głównie w komediach, u mnie zagrał swoją pierwszą dramatyczną rolę.

W „After.Life” opowiadasz niesamowitą historię dziewczyny, która po wypadku samochodowym budzi się w domu pogrzebowym i nie chce uwierzyć w swoją śmierć. Podobnie jak jej chłopak, grany przez Justina. Oboje podejrzewają,że przedsiębiorca pogrzebowy bierze udział w jakimś spisku, nie jest dokładnie tym za kogo się podaje… Skąd u tak młodej osoby jak ty myśli o śmierci?
Temat śmierci był ze mną od dziesiątego roku życia, kiedy umarł mój tata. Podobnie jak ja dzisiaj, uwielbiał szybką jazdę samochodem, ryzyko i adrenalinę (dlatego nie mam prawa jazdy). Zmarł w wyniku komplikacji po wypadku samochodowym, kiedy już prawie dochodził do siebie. Od tego momentu panicznie boję się śmierci. Nie własnej, tylko tych, których kocham. A jednocześnie śmierć mnie fascynuje. Bo nikt nie wie, co się po niej dzieje. Każda religia, filozofia daje na ten temat jakieś przesłania, ale tak naprawdę nikt nie ma pojęcia, co jest po tej drugiej stronie. Buddyści uważają, że przez trzy doby po zgonie nie należy ruszać ciała, gdyż zaczyna się reinkarnacja. Nie chcę wierzyć, że śmierć kończy wszystko. Mam nadzieję, że pozostaje świadomość, dusza, coś, co nie od razu się wypala. Że jest jakiś okres przejściowy… I o tym jest „After.Life”. Ciekawi mnie co się dzieje pomiędzy światem żywych a umarłych i gdzie znajduje się osoba zawieszona pomiędzy tymi światami. Ale tak naprawdę to film o życiu i miłości, która się spełnia w szczególny sposób. Bo kto chce dzisiaj oglądać filmy o śmierci?

No właśnie, czy to dobry temat dla debiutującej osoby?
Uważam, że świetny. U podstaw leży moja osobista historia, ale przełożona na opowieść uniwersalną. To nie jest film o mnie i moim tacie. Śmierć dotyka nas wszystkich. Nie ma śmierci bez życia i życia bez śmierci. „Wszyscy boicie się śmierci, ale tak naprawdę boicie się życia” mówi na ekranie Liam Neeson. Po pokazach ludzie mi mówią, że film ich wzrusza i chcą zmienić swoje podejście do życia. A ja pytam: Co to znaczy „żyć”?

Więc co to znaczy?
Anna, grana przez Christinę Ricci, nie przeżyła życia naprawdę. Właściwie wegetowała. Miała marzenia, ale ich nie realizowała. Mogła wieść szczęśliwe życie, ale nie rozumiała siebie. Nie wiedziała co to znaczy, że jesteś, czujesz się szczęśliwy. Przez te trzy dni w zakładzie pogrzebowym „żyła” intensywniej niż przez lata, kiedy żyła naprawdę. Pytasz co definiuje życie: nasza fizyczność, to, że bije serce i oddychamy, czy coś więcej? To pasje sprawiają, że się spełniamy. Mój tata żył pełnią. Mimo że umarł mając 33 lata, przeżył o wiele dłuższy czas. A ja wokół siebie widzę ludzi, którzy tak wiele tracą… Dano nam życie nie po to, by je marnotrawić.

Boimy się śmierci. Ale właściwie czego? Pisarz Jonathan Miller bał się śmiertelnego łoża - doświadczenia agonii, tortur halucynacji, delirium i widoku opłakującej go rodziny. Słowem swoistego teatrum śmierci, doświadczanego dzisiaj coraz rzadziej, gdyż za taktowne uznaje się bezosobowe umieranie w szpitalu. Śmierć jest nieestetyczna…
W Ameryce w ogóle jej nie ma. Jest schowana za parawany, ukryta.

Trudno o niej mówić w dobie kultu młodości i pięknego ciała. W Twoim filmie Anna nawet po śmierci musi być piękna. Przed ceremonią pogrzebową jest nie tylko ubierana i czesana, ale robi się jej makijaż. To również swoisty teatr śmierci. A przy okazji biznes.
Pogrzeb jest dla żywych, a nie dla umarłych. Przedsiębiorca pogrzebowy, czyli Liam nawet mówi do Anny: „Musisz pięknie wyglądać. Taką cię zapamiętają”. Starałam się wiernie odtworzyć atmosferę zakładu pogrzebowego. Dlatego przed zdjęciami do filmu spędziłam tam mnóstwo czasu. Wiem dokładnie do czego służą wszelkie instrumenty w takim zakładzie, kostnicy czy prosektorium. Poznałam cały proces przygotowywania zwłok do „ostatniej podróży” od chwili śmierci do pogrzebu. Towarzyszyłam przez cały długi dzień przedsiębiorcy pogrzebowemu w jego pracy. Od 6.30 rano, kiedy zadzwonił pierwszy telefon, że jest do odebrania ciało młodego mężczyzny, do późnego wieczora, gdy układano je w trumnie. Razem pojechaliśmy je odebrać, a później uczestniczyłam w procesie mumifikacji, dosyć dramatycznym. W tętnice wbija się długi instrument, przypominający wyglądem samurajski miecz do sepuku, tzw. trokar (jest także w moim filmie) i przy pomocy systemu rurek wyciąga krew, w jej miejsce wlewając płyn balsamujący. Potem dezynfekuje się zwłoki, myje, ubiera i robi makijaż oraz manicure. Na koniec układa się je w trumnie, a na twarzy zmarłego utrwala uśmiech…